Zo dankbaar voor het voorspoedige herstel
van Ron.
Voor het gevoel van geborgen zijn in de
handen van de Vader.
Voor de lieve kinderen die de Heer ons
gegeven heeft.
Voor het huis waar het meeste gelijkvloers
is waardoor Ron de weekenden thuis mocht
komen.
Voor de ideale man die hij is en die iedere tien
minuten van dat weekend zegt dat hij van me
houdt.
Die rustig naast mij op de bank blijft zitten om
samen een film te kijken of te puzzelen zonder
dat hij honderd dingen tegelijk moet doen.
Voor de liefde die we voor elkaar hebben,
zelfs na 44 jaar huwelijk.
Voor de vele blijken van meeleven en
vriendschap, de mails en de vele, vele kaarten.
Voor de collega die mailt dat ze is aangeraakt
door onze manier van leven en of ze een keer
met ons mee naar de kerk mag (wow!).
Voor de goede gesprekken (juist door zijn
ziekte) met mensen die zoeken naar meer in
dit leven. Naar God.
Voor de oudstenraad die op wonderbaarlijke
wijze de verantwoordelijkheid van de
gemeente overneemt.
Voor het besef dat niet alles om ons draait en
alles gewoon doorgaat (ook zonder ons).
En dan ineens nog eens een tia. Dan sta je
weer voor de ernst van de situatie en je beseft
hoe kwetsbaar je leven kan zijn. Nog steeds
dankbaar? Alles staat dan wel weer op z’n
kop, maar:
ja, nog steeds dankbaar! God is zo groot en zo
goed, juist in moeilijke momenten ervaren we
dat.
Lang niet alles is al goed, maar hij kan hier en
daar de draad weer oppakken. Voorzichtig een
planning gemaakt hoe zich weer in te zetten
in het opvangtehuis, voorzichtig aan weer
autorijden, alweer 2 keer gesproken in de
zondagsmorgendienst.
Vergaderingen over de toekomst van de kerk,
besloten om toch nog een jaar langer interim
voorganger te blijven. Moeilijk?
Jawel, maar zo dankbaar dat alles in een
goede sfeer gebeurt en moeilijke problemen
gezamenlijk worden opgelost en bovenal dat
de gemeente van de Heer is en dat Hij ALLES
in handen heeft.
Kortom: zo dankbaar!
Nel (en Ron)
