Zending en Gemeente conferentie

Ron & Nel Scholman schrijven n.a.v. de conferentie:

Het meest markante van de afgelopen periode was natuurlijk de week met alle zendelingen van Zending en Gemeente. Een bijzonder gebeuren omdat Kees & Fieke officieel afscheid namen en anderen het sleeptouw overnamen. Onze dank hebben we kunnen uiten naar de Heer en naar hen voor de trouw al die 40 jaar.

Wat moet je van een dergelijke week verwachten? We wisten het eigenlijk niet. Achteraf zeggen we: het was heel bijzonder! Met niets anders te vergelijken.

Elke zendeling kon zich presenteren, zoals zij/hij dat wilde. Hanspeter Bolli was de eerste en hij zette direct de “toon”: niet verhalen van successen, grote dingen die God doet in aantallen, maar een God die grote dingen doet in het persoonlijke leven van elke zendeling, een God die ons op de weg naar heiliging leidt en begeleidt.

Zelf was ik ook erg geraakt tijdens de eerste avond. Het was de avond waar de “jonge garde” werd voorgesteld. In de eerste plaats natuurlijk vond ik het aantal jonge zendelingen fantastisch, maar ook om hen persoonlijk te leren kennen. Verschillende van hen kenden we alleen van foto’s. Hun getuigenis heeft mij bijzonder geraakt. Als ik geen zendeling was, zou ik zo zin hebben om de zending in te gaan! Jonge gezinnetjes te zien, die alles opgeven om de Heer te dienen. Je ziet jezelf weer, bijna 30 jaar terug toen wijzelf weggingen, enthousiast maar zonder erg goed te weten wat ons te wachten stond. Dat deze jonge gezinnetjes ervoor kiezen is iets wat ik in deze moderne tijd niet meer voor mogelijk hield en toch zijn ze er om voor 100 % te gaan staan in Zijn wijngaard. Ja, wonder boven wonder, er zit nog leven in de zending!

Ons honk
En nu weer terug op “ons honk” waar we ons “thuis” voelen! Thuis is de plek waar God je geplaatst heeft en waar Hij je geeft wat je nodig hebt om gelukkig te zijn en dat te doen wat Hij van ons vraagt!

Bemoedigingen
De laatste weken werden we bemoedigd door verschillende “kleine, vluchtige opmerkingen”. Geen getuigenissen van een half uur, maar in de “wandelgangen”.

Zo was er Christophe, die, toen we naar de ruimte liepen waar we de ochtend-bidstond in het opvangtehuis houden, ons “zomaar” zei: “Ik heb helemaal geen gedachten van zelfmoord en zelf-mutilatie gehad de laatste weken!” Op onze vraag wat dan de oorzaak van die verandering was zei hij: “Sinds jullie met mij hebben gesproken over het feit dat God vergeeft, zodat ik mezelf ook kan vergeven!” Daarna liep hij door… Fantastische opkikker! Oh, hij is er nog niet, maar zo gaat de Heer stapje voor stapje met hem door. Misschien is een volgend stapje dat Christophe naar de bidstond komt? Wie weet. In ieder geval doet God grote dingen in zijn leven en hij merkt dat!

Ludo, heel timide en verlegen kwam hij aan. De psychologen hadden een sticker op hem geplakt. Zoiets als: “Komt nooit van de drank af”. Hij heeft ter harte genomen wat wij hem hebben verteld: “God zegt van jou, dat jij een wonderbaar schepsel bent! En als je dat jezelf nu elke morgen in de spiegel vertelt, dan verandert God je!”

Kunt u zich dan voorstellen dat je in jezelf lacht als je ziet dat hij de vertegenwoordiger is geworden van de jongens in een soort raad van bewoners en directie? Voor hem geldt ook: het is maar één stukje van de weg naar herstel, maar hij is verbaasd over zichzelf en zeer zeker ook over wat God in hem doet.

Evangelisatieavond
Gisteravond ben ik met een aantal gasten naar een evangelisatieavond gegaan. Er was een voetballer van Paris Saint Germain, een Braziliaan, die zijn getuigenis gaf. De jongens waren diep geraakt door de vrijheid waarmee hij over zijn geloof sprak. Ook over het feit dat het erg moeilijk is om in dat milieu je geloof te behouden. U begrijpt dat voor dat soort happenings de jongens wel mee te krijgen zijn. Begin december hebben we een groep uitgenodigd, die via sketches een christelijke boodschap overbrengt. Het zal iets moeilijker worden om hen te motiveren om zo’n avond bij te wonen.

Rest me jullie nog hele fijne feestdagen te wensen en een gezegend 2010!

Liefs van Ron en Nel Scholman