In september zijn we met vakantie geweest, zodoende waren we niet van de partij in het begin van dit nieuwe seizoen. We hopen dat jullie allemaal een goede vakantietijd hebben gehad, zelfs al was de zomer een beetje huilen met de pet op, zelfs in Frankrijk. Hoe dan ook, de zon schijnt nu volop en genieten we er nog even van voordat de winter komt.
In de brand, uit de brand…..?
Uit de brand….
Op een bepaalde manier wel en op andere vlakken is het nog te bezien of dat het geval is.
Het huis had net controle gehad van de brandbeveiliging en had ons aangezegd, dat bepaalde dingen gedaan moesten worden voordat er 3 maanden om waren en voor de rest hadden ze 18 maanden uitstel gekregen. Het was beslist in een heel slechte staat wat brandveiligheid betreft, maar ja, het geld moet er ook zijn om dergelijke dingen op te knappen. Dat geld was er dus niet en stond er ook niet aan te komen. Nu, door de brand, moest er hals over kop een andere behuizing gevonden worden, die dan ook gevonden is met alle hulp van sociale instanties en wel binnen 2 weken!!
Dus wat dat betreft: uit de brand.
In de brand….
a.) De nieuwe behuizing ligt aanzienlijk veel verder weg, waardoor de werknemers voor de keus kwamen te staan: Iedere dag de grotere afstand af te leggen tussen huis en werk of ontslag krijgen met gunstige regelingen. 6 van de 13 hebben ontslag genomen. Door de kritieke financiële situatie heeft de directeur aangezegd gekregen geen nieuwe werknemers in dienst te nemen!
b.) De nieuwe behuizing heeft tot gevolg dat ook de manier van werken totaal verandert. Daar waar vroeger alles gemeenschappelijk werd gedaan, wonen de jongens en mannen nu in een flatgebouw, waarin ze met hun tweeën of drieën een eigen appartement hebben. Ze moeten nu zelf ook voor hun eten zorgen en kunnen uitgaan en thuiskomen wanneer ze willen. Op dit moment is het heel moeilijk om ze uit hun flatje te krijgen om iets gemeenschappelijks te gaan doen. Daarnaast zijn ze baas in eigen “flat” en hoeven ze de groepsleiders niet meer binnen te laten als ze dat niet willen. Ze worden dus veel meer klaargemaakt om straks zelfstandig in de maatschappij te kunnen staan, maar toch vragen we ons af of dit allemaal wel zo’n goede manier is.
c.) Voor ons betekent dit, dat we de bidstond die we iedere morgen in het huis deden, niet meer kunnen doen door de afstand (meer dan een uur rijden). Om dezelfde reden, kunnen ze ook niet meer naar de kerk, waar dit werk een diaconie van is, gebracht worden. Door de totaal ander opzet van dit huis, wordt er ook een totaal andere inbreng van ons verwacht.
Jullie mogen best weten dat we ons de afgelopen maanden gevoeld hebben alsof de grond onder onze voeten weg was. Vragen als: “wat gaan we doen”, “heeft het allemaal nog wel zin”, zijn we niet langzamerhand te oud voor al dit gedoe”, wat wil de Heer nou precies van ons” en ga maar door.
Ik moet zeggen, dat we (denk ik) voorbij het dieptepunt zijn, in ieder geval wat onze gevoelens betreft, maar hoe het nu precies verder moet……?
Daar zoeken we nog de weg van de Heer in. Dus als jullie hiervoor willen bidden, dan graag!
Dan, last but not least, woensdag 13 oktober is het 2 jaar geleden dat onze oudste zoon, Patrick, bij een motorongeval om het leven is gekomen. Voor de meeste mensen is het "verleden tijd"; voor ons is het nog heel erg "tegenwoordige tijd". We gaan die dag naar zijn graf, waar ook Jeroen en Stephan (onze andere 2 zoons) vanuit Nederland naar toe zullen gaan.
Een beetje lange nieuwsbrief, maar dat brengen de omstandigheden met zich mee.
We wensen jullie een heel goede en gezegende avond en tot de volgende keer.
Vriendelijke groeten,
Ron en Nel Scholman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten